Op pinkstermaandag 2010 vertrokken 3 lange mannen al vroeg richting Fryslân de fietsvariant van de tocht der tochten. In totaal 240 kilometer af te leggen langs de 11 steden die ons allen in het geheugen gegrift staan (althans, bij bijna iedereen…).
Na anderhalf uur banen, met in het Westland toch al wat Polen en onderweg heel wat collega fietsers, was het weer tijd voor de traditionele omkleed actie bij de bus, ditmaal gade geslagen door menig snelweggebruiker. Om 7:48 uur was ons groepie (nummer 22) aan de beurt voor vertrek, en werden we onder begeleiding van een muziekkorps en gadegeslagen door de inmiddels flink benevelde jeugd van Bolsward naar de eerste stempelpost gebracht.
Vlot zoefden de eerste 100 kilometer onder de bandjes door. Deels geholpen door de wind, die steeds meer in de rug kwam te staan. Na een snelle koffie/cola/gevulde koek in Dokkum (de appeltaart was al op), ging het met de wind schuin tegen richting Leeuwarden. Met een bord Spaghetti Bolognese achter de kiezen was het tijd om Bolsward voor de tweede keer aan te doen. Een uur achter op het snelst mogelijke tijdschema vertrokken we voor de zuidelijke lus. Eerst weer windje mee naar Sneek en Sloten, 35 in het uur en met een steeds grotere groep achter ons, die al wisten wat ons daarna te wachten stond en allemaal een plaatsje achter Iwan wilden reserveren.
Na de beklimming van de dijk in Oudemirdum en de Reade Klif in Laaxum (foto’s boven) kwam het door de ervaren elfstedengangers gekende lastige stuk over de dijk naar Stavoren en Hindeloopen. Met volgens de Friezen een aardig windje recht op de kop werd gezocht naar de meest optimale formatie. Die was al snel gevonden: Iwan trok een steeds groter wordend lint aan volgers met zeer respectabele snelheid door de lastige finale heen, terwijl Rob en Carlo probeerden iedereen te lossen door ze stevig op de kant te zetten (of waren ze alleen maar bezig om hun eigen positie in de luwte te beschermen…?).
Om 18:10 werd de finish in Bolsward bereikt. Zoals gewoonlijk kwamen al na de eerste slokken pils de mooie herinneringen (of sterke verhalen) al weer op zetten. Over één ding waren we het zeker eens: de organisatie van dit evenement en de manier waarop de plaatselijke bevolking zich schikt in dat zooitje ongeregeld dat hun hele provincie een dag komt platleggen is uniek.
